Dat gebeurt meestal bij de geboorte. Als er een baby geboren is vraag ik al heel snel naar de naam. De baby wordt iemand. Vroeger vond ik alle baby’s hetzelfde. Baby’s, een anoniem soort waar ik niet zoveel mee had. Ze waren niet echt in mijn hart. Totdat ik mijn eerste baby kreeg en die Ralph noemde. Onze baby was niet gewoon een baby maar het mooiste, prachtigste, liefste…. wonder wat er bestond op deze aardbol. Een mensje met een naam, een uniek persoon waarvoor God al voor zijn geboorte een geweldig plan had bedacht. Geliefd en gewild door God, de schepper van hemel en aarde. Gods hart klopte voor dit prachtige kindje en ook mijn hart veranderde. Ongelofelijk!
Zo zijn er meer anonieme soorten mensen. Voor mij waren dat bijvoorbeeld vluchtelingen. Die zag ik op tv. Ik werd er wat door geraakt en maakte af en toe wat geld naar ze over. Ver van mijn bed. Ver van mijn hart, totdat ze een naam kregen.
Vandaag sprak ik met Sabrina, Gisèle en Tycia. Drie zusjes van 12 en 14 jaar. Prachtige, lieve meiden. Vluchtelingen uit Congo met een naam. Ze zijn niet meer anoniem, ver van mijn hart. Ik hoorde hun verhaal en mijn hart huilt. Ik laat ze in mijn hart. Dat is pijnlijk , want ik weet geen raad met hun lijden. Maar ook zo ongelofelijk bijzonder dat zij hun hart openen voor mij en hun hart aan mij verbinden.
Ze wonen met z’n achten in een 1kamerhuisje van 3×3 meter zonder meubels. Sinds kort hebben ze 4 matrassen ipv 2. Hun vader en een broer zijn voor hun ogen doodgeschoten, hun huis verbrand. Ik zal niet uitweiden over de wreedheden die ze ervaren hebben. Maar hun moeder ligt sinds 5 maanden heel de dag op haar matras, praat nauwelijks, lichamelijk en geestelijk zwaar verwond. Hun zus Melissa kan nauwelijks bewegen van de rug- en buikpijn veroorzaakt door de mishandelingen. Het inkomen van de oudste broer is niet genoeg om het eten van te betalen. Daarom eten ze zondags niets en lassen ze meer vastendagen in. Ook kunnen ze vaak geen water kopen om te drinken en zich te wassen. Om 7 uur is het pikdonker in hun huisje want er is geen elektra. Ze voelen zich bedreigd door de discriminatie: ‘buitenlanders moeten oprotten’
Toch hebben ze hoop. Ze zien Gods hand doordat ze bij Refuge and Hope Engelse les krijgen, hun haar kunnen wassen en ze af en toe van mensen wat krijgen zoals zeep en schoenen. Ze vragen me met ze te bidden voor hun moeder, bescherming en vrede van God in hun hart. Samen gaan we naar Gods troon en leggen alle pijn en vragen bij Hem neer. God kent deze meiden als geen ander en zijn Vaderhart brandt voor hen. Zijn liefde en vrede vullen de kamer in dit intieme moment met onze hemelse Vader. Overvloedig geeft Hij. Na het gebed is er een innige omhelzing, tranen in onze ogen. Antwoorden zijn er niet. Maar er was een ontmoetingen tussen ons God. God met een naam Jahweh, Ik ben. God is niet meer anoniem ver weg, maar Hij is hier, nu! Gods aanwezigheid is het kostbaarste en dierbaarste wat er bestaat.
tekening van 1 van de zusjes
Ik heb ze geld gegeven om eten te kopen. Een volgende keer ga ik op huisbezoek en voor hun moeder bidden. Eens kijken waar ik een stoel kan kopen zodat de moeder misschien kan zitten en een solarlampje, kleurtjes want Tycia wil heel graag tekenen.
basenanja 
Ha Anja, Wat ben je dan dichtbij….en zo wonderlijk om toch te ervaren, dat God dichtbij is, terwijl de situatie zo hopeloos lijkt… Liefs, Anneke
Hoi Bas en Anja, Fijn om weer een mail van jullie te ontvangen! Ik hoop en bid dat het goed met jullie gaat. Hartverscheurend als je over de nood van deze drie meisjes en hun familie leest. Je mag er voor hen zijn en hen helpen! Dank aan God.
Ha Anja, Hartverscheurend om te lezen maar blij dat jij er voor ze was! Gebed doet heel veel! Daar zit kracht in..