Expositie

In een nieuwe omgeving, gaat alles anders en dat kan helpen om ook anders te doen. Legpuzzels maken is niet echt mijn hobby maar vandaag heb ik samen met Harriet een puzzel van 100 stukjes gemaakt. Iets waar ze niet echt mee vertrouwd is, maar we hebben super plezier samen gehad.

Ik zit wat meer thuis hier in Oeganda. Dat valt niet altijd mee. Na wat gewirwar met mezelf, besteed ik mijn energie nu o.a. aan schilderen.  Dat werpt zo zijn vruchten af.

Het begon bij olifanten. Best een lastig project die blauwe kleuren. Doorzetten ondanks dat ik denk: het wordt niks, is steeds de remedie bij aquarelleren. De laatste accenten en donkere tonen bepalen steeds het resultaat. Als het één lukt groeit zin en motivatie om het ander te proberen.

Dus giraffen was de 2e uitdaging. Omdat ze niet naast mijn huis exposeren, heb ik internet afgestruint naar mooie foto’s. Schilderen is vooral kijken. Kijken naar vormen, kleuren, patronen. Ik wil graag iets van het karakter schilderen. Een giraffe is een elegant dier, rustig, tevreden herkauwend. Met hun tong halen ze de blaadjes van de Acacia af die lange, scherpe dorens heeft. Ze laten zich niet ontmoedigen door scherpe dorens in hun leven. Die zijn onvermijdelijk als ze die lekkere blaadjes willen eten.  Ze zijn ontworpen om daarmee om te gaan en hun doel te bereiken.

Als ze in draf zijn is dat echt schitterend om te zien. Koninklijke waardigheid stralen ze uit.Ze gedragen zich conform de ideeen van de Ontwerper.

Dat past het best bij ze en dat doen ze dan ook, zonder in discussie te gaan met de Schepper over hun te lange nek of omdat ze geen slurf hebben.  Ik vergeet weleens waarvoor en hoe ik geschapen ben. Dan gedraag ik me op een manier dat ik steeds over mijn grenzen ga, of ik ben ontevreden over wat ik allemaal niet kan en niet in me heb. Dan probeer ik een giraffe te zijn met een slurf of zoiets. Zot gedoe. Een giraffe heeft daar helemaal geen last van. Ik vergeet de sappige blaadjes ook nogal eens, die vooral tussen de dorens groeien en laat me ontmoedigen door zo’n prikkel. Maar God is licht en elke keer laat hij me weer zijn werkelijkheid zien en helpt hij me om daarop te focussen.

Babietjes schilderen is zo aandoenlijk, vertederend. Ze zijn zo lief en dat maakt me zacht, helpt me het kleine en geringe te zien als groots.

Oog te hebben voor iemand die door niemand opgemerkt wordt,
verstoten wordt misschien en daar aandacht en liefde aan te geven.

Van m’n zus het idee gekregen om zwanen te schilderen. Zelf had ik daar nooit aan gedacht.

Anderen kunnen een bron van inspiratie zijn. Door haar idee ging ik op zoek. Ik kwam natuurlijk veel lelijke jonge zwaantjes tegen.

Ik kreeg nog geen inspiratie om die te schilderen.  
Vader en moeder zwaan loodsen hun kroost heel trouw door die periode. Ze houden het doel van die zorg voor ogen: een koninklijke,

prachtige, statige zwaan. Zo heeft ook elk mens een koninklijk einddoel.

Zelfs in onze lelijke eendjes periode houdt God dat einddoel voor ogen en wil ons veilig daarheen loodsen.

Na de zwanen vroeg ik inspiratie aan mijn moeder. Er was maar 1 antwoord: katten. Ok mijn grote liefde is ook katten. Ik mis hier wel een kat. Ze zijn er wel maar alleen voor het vangen van ratten en muizen. Mensen houden hier niet echt van katten zoals wij dat doen, met hun hoge aaibaarheids en gezelligheids gehalte.

Maar waarschijnlijk ook door hun hoge eigenzinnigheids gehalte. Dat voelt voor ons vertrouwd want daar kunnen we ook een hoog gehalte van hebben. Ik schilder die katten dus met liefde.

Schilderen brengt dan weer herinneringen boven, aan die rode kater die altijd trouw op mijn bureau zat toen ik zat te leren.
Die heeft in mijn tienertijd veel verhalen aangehoord.

Soms heb je alleen een luisterend oor nodig en iemand die geen commentaar of advies geeft. Dan is zo’n kat ideaal.

Het is goed om goede herinneringen op te halen en ook in het hier en nu momenten te creeren die weer goede herinneringen worden.

Zegeningen tellen……er zijn er zoveel, ik raak de tel kwijt.