Afrikaans talent

Met een calvinistische achtergrond zit ik niet zomaar te niksen. Dan hoor ik het stemmetje: “Wie niet werkt zal ook niet eten, Bidt en werkt, Zit niet zomaar te zitten ga wat doen!” Omdat ik geen kleine kinderen heb om achter hun broek aan te zitten, moest Harriet die in ons huis werkt, eraan geloven. Vanuit mijn westerse bril zie ik mensen hier vaak lekker zitten te niksen. Maar Harriet wilde graag opvulling van die tijd en ze wil graag leren. Het goede antwoord: ga lekker breien! In dit klimaat kun je wel een trui gebruiken. Als het nl. 18°C. is dan voelt dat voor veel mensen

Allereerste trui, helemaal zelf gebreid!

toch wel fris aan. Mutsen, truien en wanten worden uit de kast gehaald. Als het weer 30°C. is dan zweten ze soms als een pakkendrager, maar die wollen muts blijft op. Uit Nederland wol en breinaalden meegenomen want die zijn hier nauwelijks te krijgen. De nieuwe breikrans kan beginnen. Na wat proeflapjes kreeg Harriet de slag te pakken en nu heeft ze al 2 sjaals, een trui en bijna een vest gebreid. Ze is echt talentvol en trots als een pauw is ze. Sinds een week is Prossie bij de breiclub en Harriet gaat het haar leren.Een andere

Samen breien is weer leuker dan alleen breien

vrouw kreeg geen toestemming van Harriet want die zou er met de naalden vandoor kunnen gaan. Zo gaat hier de sociale controle.

En toen moest ik knopen gaan kopen voor het vest. Nou knopen zoeken in Kampala, is een speld in een hooiberg zoeken. Ofwel: looking for a pin in a haystack. Hier en daar gevraagd maar niemand weet het echt. Mijn trouwe chauffeur bracht me bij de goeie winkel. En niet met 3 soorten knopen, zoals ik verwacht had, maar een heel assortiment en nog veel meer handwerkartikelen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo blij van een handwerkzaak en knopen ben geworden.

Maar dit is Afrika, hier word je weer van andere dingen blij. Zo was ik pas ook weer blij geworden van speculaasjes. Plotseling lagen ze in de supermarkt. Er was zeker een container aangekomen. De hele facebookgroep: Nederlandsers in Oeganda, informeert elkaar daarover. In mum van tijd is het rond bij de Nederlanders en is de supermarkt weer uitverkocht. Maar vooral de mensen maken me blij.  Ik moest zo lachen vorige week. Bas had

veel water drinken bij malaria, als de fles leeg is ben je genezen

gevraagd aan de chauffeur om een grote fles water te kopen van zo’n 5 liter. Ik had malaria en moest veel drinken. Komt hij met een fles van 18 liter aan.

Er zijn zoveel mensen om wat voor te betekenen. En ze beseffen denk ik nauwelijks dat ze mij zoveel teruggeven. Zo heb ik deze week €7,00 gegeven aan een straatkind. Hij leefde al lang op straat en door naar de opvang voor straatkinderen te komen en aan het programma mee te doen, krijgt hij een bewijs van goed gedrag. Eén van de medewerkers gaat met hem mee naar Entebbe, waar zijn moeder woont om een goed woordje voor hem te doen. De transportkosten zijn voor die jongen onbetaalbaar, voor mij een kleine moeite. Ook heb ik voetbalschoenen aan Jamil gegeven. Hij was, zoals hij zegt prof voetballer maar door een botbreuk kon hij niet meer spelen. Nu leert hij straatkinderen voetballen maar heeft zelf geen cent en geen schoenen. Jamil is in de wolken.

mijn werkplek, ik neem de hele tafel in beslag

Dus dit is mijn werkplek thuis. Even een haakwerkje opzetten, een training voorbereiden achter mijn laptop, schilderen en op de voorgrond een glaasje wijn.

Dus geen tijd om te niksen. Gelukkig ben ik wel wat socialer geworden. Ik maak met meer mensen een praatje dan ik ooit in Nederland gedaan heb.